Dit waren de woorden waar Bob mij 11 jaar geleden mee wakker maakte. Die blik in zijn ogen en de dikke tranen over zijn wangen vergeet ik nooit meer. “Je moeder is overleden…” Huh? Dat kan niet, ik had haar net nog aan de telefoon… En ze was pas 59 jaar! Hoe kan dit?
En dan ga je door de molen van verdriet… Uitvaartondernemer bellen, maar je gelooft het nog steeds niet. De ambulancebroeders hadden mijn moeder neergelegd in mijn oude bed, ze zou tussen 04.00 en 04.30 uur opgehaald worden. Mijn zus en ik hebben al die tijd naast haar gelegen en haar stiekem geknepen, om te kijken of ze toch niet wakker werd. De uren vlogen voorbij, dus stonden de uitvaartondernemers voor ons gevoel te snel naast ons om de vrouw waar ik het meeste van hou mee te nemen.
De dagen erna leefde ik in een roes. Ik heb ruzie gemaakt in de Albert Heijn, want ik kon niet begrijpen waarom mensen boodschappen deden. Mijn wereld stond stil, waarom was dit niet zo bij de rest van de mensen?
We hadden afgesproken dat we iedere dag naar mijn moeder zouden gaan, gelukkig kon dat. Samen met mijn zus en vader (en gezinnen natuurlijk) wilden we zo lang mogelijk bij haar zijn. Het ongeloof dat we haar nooit meer zouden zien, daar konden we niet mee leven.
De dag van het afscheid nemen was aangebroken… Familie, vrienden, collega’s en kennissen hadden drie kwartier de tijd om mijn moeder een laatste groet te geven, maar dit ging niet. Op die zaterdagochtend waren zoveel mensen gekomen dat het ruim twee uur uitliep, dit deed ons goed. Ik had ook de liefste en mooiste moeder en ze was veel te jong overleden. En dan komt de laatste dag steeds dichterbij, het was de zwaarste dag uit mijn leven. Ik moest nu echt afscheid gaan nemen van mijn mama. Ik zou haar nooit meer kunnen zien en nooit meer kunnen knuffelen. Maar ooit zijn we weer samen, ik hoop alleen dat ik iets ouder mag worden dan zij.
Jammer dat Mijn Laatste Ik 11 jaar geleden nog niet bestond, want dan had Diana mij kunnen adviseren over wat er allemaal mogelijk was. We hadden mooie opnames kunnen maken van de uitvaart, ik had terug kunnen luisteren wat de mensen allemaal gezegd hadden. Want op zo’n dag leef je in een roes, dus dan vergeet je het ook. Maar haar vergeten? Nee dat doe ik nooit!
Patricia Bustraan
Wat prachtig verwoord! Wat een liefde voor je moeder ….. Zal altijd gemis blijven…. Sterkte !
Hoi Marjan… Dank je wel voor je reactie… De liefde voor mijn moeder blijft groeien!! En het gemis word alleen maar erger!!
Maar de mooie herinneringen die blijven.. gelukkig!
Liefs Patricia