Twee zoetjes, alsjeblieft.” Jouw standaard begroeting als je voor onze deur stond. Geweldig, wat mis ik dat. Wat mis ik jou. We zaten aan de grote tafel en je zei “Ik ga iets doen met uitvaart en film, maar ik weet niet precies wat.” Jij bent er nu niet meer, maar met jouw idee doen jij en ik samen het mooiste wat wij voor nabestaanden kunnen betekenen.
Het eerste overlijden sinds lange tijd was onze beste vriend Ben. Wat een rare dag was dat. De donderdagavond voor zijn overlijden had ik hem nog aan de telefoon, ik had een migraineaanval en vertelde dat ik hem zaterdag wel zou zien en mijn bed in ging. Als geen ander begreep hij dit, want ook hij had last van migraine. We hadden nog wat grapjes uitgewisseld en ik wenste hem een fijne verjaardag toe. Mijn man ging naar hem toe en ik dook mijn bed in.
De volgende dag werden wij heel vroeg in de ochtend gebeld door zijn vrouw met de mededeling dat hij was overleden aan een hartstilstand. Het eerste wat er in mij opkwam, was dat ik spijt had dat ik niet meer naar het ziekenhuis kon gaan. Ik had geen afscheid kunnen nemen en kon hem geen gedag meer zeggen. Bovendien was hij ook nog jarig. Deze dag zal ik niet snel vergeten. Onze beste vriend mocht maar 51 jaar worden…
De volgende dag zijn we naar het huis van onze vriend gereden. Daar aangekomen was het best een beetje vreemd, want hij was er niet terwijl wij altijd werden opgewacht als hij wist dat wij kwamen. Zo goed en zo kwaad als het ging, vingen wij vooral zijn vrouw op.
Na een uurtje arriveerde de begrafenisondernemer en ik stoorde me gelijk aan zijn gedrag. En ik merkte dat ik niet de enige was. Voordat hij binnenkwam, was hij aan het bellen en aan het lachen en dat was niet op zijn plaats. De dag verliep als in een roes en tegen de tijd dat wij naar huis gingen, waren we op van verdriet en rolden zo ons bed in.
De dag van de condoleance heb ik bewust in de kist gekeken om te kijken of het echt waar was. Ik had hem natuurlijk niet meer gezien. Hij leek totaal niet meer op de man met zijn dikke buik en bulderende lach en pretoogjes. Het was alsof er iemand anders lag… heel raar.
De dag van de crematie is in een flits voorbijgegaan. Ik weet nog dat wij erheen reden… de weg naar Zeewolde was nog nooit zo lang geweest. Mijn man heeft de kist mogen sluiten en dat was best een zware taak, samen met zijn vrouw en zijn zoon en familie. We reden achter de rouwauto aan, de zon brak door en ik dacht: wat een mooie stralen, hij is opgenomen boven, wat fijn.
Bij het crematorium in Lelystad aangekomen, stond het bomvol met mensen. Wij namen bij de familie plaats en de rest van de mensen nam daarna plaats in de zaal.
De dienst was mooi, maar ging in een roes aan ons voorbij. Ik heb er nooit bij stilgestaan om de uitvaart te filmen, zodat we hier later nog naar terug konden kijken als de roes was uitgewerkt. Na deze dag heeft het concept van Mijn Laatste Ik – het idee van Ben – altijd in mijn hoofd gezeten. Ik heb alleen nog maar een foto van hem… meer niet. Wat had ik het fijn gevonden om meer dierbare herinneringen in beeld van hem te hebben. Op een dag heb ik het concept voor Mijn Laatste Ik uitgeschreven, omdat ik vond dat dit niet verloren mocht gaan. Daarnaast is het ook een manier voor mij om de herinnering aan onze beste vriend Ben levend te houden.
