De dag van jouw begrafenis kwam al zo snel. Ik kon niet geloven dat jij niet meer binnen zou stappen. Het kon gewoon niet waar zijn. Jouw uitvaart, notabene jóuw uitvaart, ging als een roes aan mij voorbij. Handjes schudden, geen idee van wie. Lieve woorden, geen idee van wie. En toen was de laatste dag met en tegelijk zonder jou alweer voorbij.
Het was woensdagavond. Ik reed naar huis en belde mijn schoonmoeder om te vragen hoe het ging. Ik hoorde dat mijn schoonvader ziek was en vroeg wat er aan de hand was. Hij had een griepje en was al met mijn schoonzusje naar de huisarts geweest en naar het ziekenhuis. Hij had een longontsteking volgens de arts.
Een paar dagen later reed ik weer naar huis en informeerde hoe het ging met mijn schoonvader. Mijn schoonmoeder vertelde dat hij nogal suffig was en slecht had geslapen en niks binnen hield. Het was de dag dat Rotterdam, Amsterdam en Almere een stroomstoring hadden, dat weet ik nog goed. In herinnerde me dat mijn schoonvader suikerpatiënt was en zei resoluut: “Ik pik Erwin even op en kom eraan.”
Ik pikte mijn man op en zei: “We gaan even kijken bij je vader, want ik vertrouw het niet.” We kwamen aan en hij zag erg grauw. Ik schrok hiervan en heb meteen de doktersdienst gebeld. Medicijnen doorgegeven en aangegeven dat dit wel spoed was vanwege de suiker. De dokter was er eigenlijk heel snel en onderzocht mijn schoonvader. De conclusie was dat hij mee moest naar het ziekenhuis.
Mijn schoonzusje werd ingelicht en we gingen snel naar het ziekenhuis, mijn schoonvader met tegenzin. Hij werd op een klein bedje geïnstalleerd met alle toeters en bellen, maar hij wilde naar huis. Er werd bloed afgenomen en er werden allerlei onderzoeken gedaan. We mochten er om de beurt bij. Ik bleef echter iets langer, mijn schoonzusje ging roken en had even haar rust nodig. Mijn schoonvader had last van zijn schouder en we dachten dat het door het bed kwam. Dus ik masseerde zijn schouder zoals hij vroeg en toen kwam er een arts die vroeg wat ik deed en ik legde uit dat hij last had van zijn schouder en hem even masseerde tegen de pijn. De arts gaf aan dat uit de onderzoeken bleek dat hij een groot hartinfarct had gehad…
Meteen werd er naar het AMC gebeld en hij werd hij er naartoe gereden in de ambulance. Wij reden er achteraan en ik stelde mijn schoonmoeder en schoonzusje gerust dat het wel goed zou komen. Ik zag mijn man uit de ambulance stappen en zijn gezicht was zeer ernstig. Hij was meegelopen met de artsen tot aan de katheterisatiekamer. De arts vertelde mijn man dat zijn vader heel erg ziek was en dat we rekening moesten houden met het ergste. We werden naar een familiekamer gebracht.
Na een tijdje kwam de arts binnen met de mededeling dat het niet gelukt was. Het eerste wat we vroegen: “En nu?” Dan hoor je “hij is overleden” en voel je de bodem onder je voeten verdwijnen. Toen moesten we de kinderen bellen om te vertellen dat hun opa was overleden en of ze wilden komen. Op dat moment staat de hele wereld stil… het is zo onverwachts. Zelf voelde ik me erg schuldig, want ik wist dat mijn schoonvader niet naar het ziekenhuis wilde. Mijn schoonvader werd gewassen en ondertussen hebben we wat familie gebeld. Iedereen was in shock, niemand had dit natuurlijk verwacht.
De dag van de crematie was heel mooi, maar ik miste foto’s van hem om naar te kijken. Als familie zit je erg vooraan en dan is het soms fijn dat je naar dierbare beelden kunt kijken in plaats van naar alle huilende mensen. Ik kon echt niet meer huilen, had geen tranen meer… Het duurde nog heel lang voordat het schuldgevoel weg was. Ik had een ontzettend leuke schoonvader en mis hem nog elke dag.