“Twee zoetjes, alsjeblieft." Jouw standaard begroeting als je voor onze deur stond. Geweldig, wat mis ik dat. Wat mis ik jou. We zaten aan de grote tafel en je zei “Ik ga iets doen met uitvaart en film, maar ik weet niet precies wat.” Jij bent er nu niet meer, maar met jouw idee doen jij en ik samen het mooiste wat wij voor nabestaanden kunnen betekenen.
Ben
Wie was Ben zullen mensen zich misschien afvragen. Ben was de collega van mijn man, waar wij goed bevriend mee waren. Mijn man was eigenlijk beste maatjes met Ben. Zij reden motor samen en waren zeer aan elkaar gewaagd.
In December 2013 was Ben bij ons op visite. Hij vertelde: “Ik ga iets doen met uitvaarten. Een persoonlijke videoboodschap of uitvaarten filmen of een uitvaart fotograferen.“ Meteen zei ik natuurlijk Ben doe even gezellig.” “Nee” , zei hij, echt Diana dat is echt heel erg bijzonder. Hij wist nog niet hoe hij dit alles vorm zou geven, maar was er heilig van overtuigd, dat hier een mooi concept voor was.
3 weken nadat hij dit had verteld, overleed Ben plotseling op 3 januari op zijn verjaardag op een veel te jonge leeftijd van 51 jaar.
Niet alleen ik, maar iedereen was in shock. Dit hadden wij niet verwacht en dan denk je, “wat is het laatste wat ik tegen Ben heb gezegd?”
Onze idee was om nog even naar hem toe te gaan, want hij was jarig en dan denk je er niet bij na dat iemand er zomaar in een keer niet meer is. Weet zeker dat alleen Ben dit zo zou kunnen plannen. En dan……..
Dan kom je in een roes terecht. Mijn man en ik gingen wel naar zijn huis, maar nu om zijn vrouw en zoon bij te staan en eigenlijk om troost te kunnen bieden aan een ieder.
Die dag van zijn verjaardag staat in mijn geheugen vast en toch ook niet. Beelden vergeet je, zijn stem vergeet je. Wel 100 keer zijn voicemail gebeld. Man wat word jij gemist.
Want Ben was amicaal, gezellig en als hij binnen kwam, dan was hij aanwezig. Niet overdreven, maar gewoon gezellig. Nu nog steeds mis ik hem.
In december van 2014 vond ik de kracht om “Mijn laatste ik” uit te schrijven tot wat het vandaag is. Een waardevol en warm bedrijf, waar ik al mijn passie in stop. En waarom? Omdat ik het met Ben doe. Klinkt misschien raar, maar ik geloof dat hij mij het met een reden heeft verteld. Ik ben visagiste en kapster en geloof echt dat dit voor mij is bedoeld. Mensen mooi maken, zodat zij zich ook weer mooi voelen. Jouw stem laten horen op jouw eigen uitvaart, nog zeggen tegen je geliefde en nabestaande wat je eigenlijk niet nu kunt of wilt vertellen.
Ik mis Ben zijn stem nog elke dag. Helaas gaat een mobiel telefoonnummer naar iemand anders en hoor je zijn stem nooit meer. Ik heb alleen een foto en dat is een gemis. Zijn uitvaart heb ik meegekregen in een roes. Wat had ik graag gehad dat het gefilmd zou worden of een fotoreportage. Dan kun je nog eens terugkijken en horen wat er allemaal is gezegd. Dat heb ik niet meegekregen. Mijn gezin is veranderd, we zijn hechter met elkaar en vertel mijn kinderen elke dag dat ik van ze houd. Want je kunt in de ochtend de deur uit gaan en niet weten of iedereen er in de avond nog is. Ikzelf heb mijn persoonlijke videoboodschap al klaar staan. Gericht aan mijn man en kinderen en de mensen waar ik enorm om geef.
